Ἡ πρότασή του νὰ συμπεριλάβουμε στὶς ἐκδόσεις τῆς Μονῆς μας καὶ νὰ προλογίσουμε τὸ βιβλίο του Ταξίδι μὲ τὴν εὐχή μᾶς βρῆκε προθύμους, τόσο ἕνεκα τῆς πολυχρόνιας πνευματικῆς σχέσεως μαζί του, ὅσο καὶ ἐξαιτίας τοῦ θέματος καὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ βιβλίου. Ἡ προσευχὴ γιὰ ἐμᾶς τοὺς μοναχοὺς εἶναι κεφαλαιώδης ἀρχή. Καὶ ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς «Ἰωσηφιτικῆς γενεᾶς», μὲ ἰδιαίτερη εὐαισθησία καὶ εὐλάβεια ἀσχολούμεθα μὲ αὐτήν.

Ὁ Γέροντάς μας Ἰωσὴφ ἔλεγε πὼς τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς», ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ταυτίσθηκε μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, «περιέχει θείαν δύναμιν καὶ θείαν ἐνέργειαν». Γιατὶ ἀκριβῶς εἶναι τὸ ὄνομα ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶπε πὼς «οὐκ ἔστιν ὄνομα ἕτερον τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4,12). Σὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα ἀναφέρεται καὶ Προφήτης Ἰωήλ, ὅταν λέει «καὶ ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ἰωὴλ 3,5). Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λένε οἱ Πατέρες, πὼς οἱ πέντε λόγοι ποὺ ἤθελε νὰ πεῖ διὰ τοῦ νοός του, προκειμένου νὰ οἰκοδομήσει τὴν Ἐκκλησία (βλ. Α΄ Κορ. 14,19), ἦταν ἀκριβῶς οἱ πέντε λέξεις ποὺ συνθέτουν τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν λεγομένη νοερὰ ἢ νηπτικὴ προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ἡ ἔμπνευση τοῦ ἀγαπητοῦ Συμεὼν νὰ ἐντρυφήσει ὁ ἴδιος στὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀκολούθως νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο τῆς Δύσεως νὰ γνωρίσει, νὰ ἀγαπήσει καὶ νὰ ἀγκαλιάσει τὸν πνευματικὸ αὐτὸ θησαυρὸ τῆς Ἀνατολῆς, ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τὸν ὤθησε σὲ μιὰ πνευματικὴ περιπλάνηση ἀπὸ τὸ Ὄρος Σινᾶ, στὸν Ἄθωνα, ἕως τὴν «Θηβαΐδα τοῦ Βορρᾶ». Καὶ ἔπειτα νὰ προσφέρει μέσα ἀπὸ τὸ βιβλίο του στὸν κάθε καλοδιάθετο ἀναγνώστη ὅσα διδάχθηκε καὶ ἔμαθε ἀπὸ τοὺς ἐργάτες τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Δίνει τὸ μήνυμα στὸν σύγχρονο ἄνθρωπο πὼς ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ γίνει κτῆμα καὶ μόνιμη ἐντρύφηση ὄχι μόνο τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ κάθε ἀγωνιζομένου Χριστιανοῦ μέσα στὸν κόσμο. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ, ὅπως τὸ εἴδαμε στοὺς βυζαντινοὺς χρόνους, μὲ ἀντιπροσωπευτικὸ παράδειγμα τὸν πατέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἦταν Συγκλητικός, κατέστη σκεῦος τῆς νοερᾶς προσευχῆς· ὅπως τὸ εἴδαμε ἀκόμη στὸν τυφλὸ τῆς Ναζαρέτ, ὁ ὁποῖος ἔκραζε «Ἰησοῦ υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με» καὶ ἐπέτυχε τοῦ ποθουμένου.

Ἀπὸ τὴν ἀρχή, στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ βιβλίου, ὁ ἀναγνώστης εὔκολα θὰ ἀντιληφθεῖ τὴν καλλιέργεια, τὴν δεκτικότητα, τὴν χωρητικότητα τοῦ συγγραφέα· προχωρῶντας θὰ διαπιστώσει τὴν ζέση τοῦ πνεύματος, τὸ σταθερὸ καὶ ἀπαρασάλευτο τῆς θελήσεως, τὴν ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή του, προκειμένου νὰ ἐπιτύχει στὸν σκοπό του· καὶ τέλος, στὸν ἐπίλογο, τὴν ὅλη ἐπικαρπία καὶ εὐόδωση τοῦ σκοποῦ. Θὰ καταλάβει τὸν πόθο καὶ τὸν ἀγώνα τοῦ Συμεών, ποὺ τὸν βοήθησε ὄχι μόνο νὰ μάθει γιὰ τὴν εὐχή, ἀλλὰ κυρίως νὰ κατανοήσει τὴν πραγματικὴ οὐσία τῆς ζωῆς καὶ τὸν πραγματικὸ σκοπό της. Τοῦ εὐχόμεθα ὁ Κύριος νὰ στερεώσει τὸ πνεῦμα του στὴν ὁδό Του, νὰ τοῦ αὐξάνει τὸν θεῖο πόθο, νὰ γεμίζει τὴν καρδιά του μὲ τὴν θεία Χάρη Του καὶ νὰ ζεῖ μέσα σὲ μία συνεχῆ μνήμη Θεοῦ.

Εὐχαριστοῦμε τὶς ἐκδόσεις «Ἄθως» τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου τοῦ ἀγαπητοῦ μας Ἀθανασίου Σταμούλη, ἐπειδὴ ἀπὸ κοινοῦ ἀναλάβαμε τὴν ἔκδοση τοῦ παρόντος βιβλίου καὶ τῆς συνοδευτικῆς ταινίας/ντοκιμαντέρ. Εὐχόμεθα στὸν κάθε ἀναγνώστη, ποὺ θὰ ἐντρυφήσει στὸ βιβλίο αὐτό, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ τοῦ χαρίσει τὸ πνεῦμα τῆς προσευχῆς, «ὁ διδοὺς εὐχὴν τῷ εὐχομένῳ» (Α΄ Βασ. 2,9). Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὁ διδάσκαλος στὴν προσευχή, καὶ αὐτὸ εὑρισκόμενο μέσα μας «ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν» (Ρωμ. 8,26).

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου